سیاره‌ی زمین همچنان در حدقه‌ی کهکشانی خویش بر مدار عشق طواف می‌کند و این نیمه‌ی کره‌ی ارض ساعت‌هاست که از دریای سرخ غروب پای در ساحل شب گذاشته است و اکنون ستارگانِ کهکشان ابوالفضل العباس می‌روند تا حجاب ظلمت شب را همچون نجم ثاقب بدرند و در پهنه‌ی پرجلال کهکشان راه شیری جلوه کنند.
بامدادان، خیل اسیرانی که با مذلت به پشت خط انتقال پیدا می‌کنند روایت از فتح دارد.
ظاهر این بیابان رملی هر چند خبر از شکوه فتح و نصرت خدا می‌دهد، اما باطن خویش را به‌تمامی متجلی نمی‌سازد.
اگر به چشمِ راز بنگری، اینجا که قدمگاه مجاهدان راه خداست، بوسه‌گاه فرشتگانی است که شگفت‌زده از عظمتی که در باطن این انسان خاکی یافته‌اند، صلای «لا علم لنا ا‌لاما علمتنا» سر داده‌اند و خدای را بر خلقت حکیمانه‌اش تقدیس می‌کنند. این خاک که ما اینچنین غفلت‌زده بر آن پا می‌گذاریم، مهر نماز کروبیان است و این جوانان مجاهدانی هستند که در مدح مصافشان سوره‌ی «والعادیات» نازل می‌گردد. مبادا روزمرگی و مکر شب و روز ما را بفریبد و از این معنا غافل شویم. تاریخ جهان هزارها سال در انتظار ظهور این جوانان بوده است تا بیایند و امانت ازلی انسان را ادا کنند و آرمان‌های هزاران ساله‌ی انبیا و اولیای خدا را محقق سازند. این بیابان صحنه‌ی تاریخ است و از این جنگ نیز در تاریخ آینده‌ی سیاره‌ی زمین همان‌گونه سخن خواهند گفت که ما از بدر و حنین می‌گوییم.
ای رمل‌ها، بر سر و روی و موی ما بنشینید و آن روز که زمین فروخورده‌های خویش را بیرون می‌ریزد و صحرای قیامت مجلای حقایق پنهان خواهد شد، بر ما و آنچه می‌کنیم شهادت دهید. ای بیابان، چه سعادتمندند انسان‌هایی که خداوند رمل تو را طینت آفرینش آنان قرار دهد، چرا که با عشق حسین زاده خواهند شد و نفسشان عطر نام روح‌الله خواهد گرفت. این رمل‌ها قدمگاه مجاهدان راه خدا و صحنه‌ی نبردی است که برای اقامه‌ی عدل بر پا شده است.
ای رمل‌ها، ما را در خود غرقه کنید و بر سر و روی و موی ما بنشینید و آن روز که سرائر آشکار می‌شوند، بر ما و آنچه کرده‌ایم شهادت دهید. این رمل‌ها قدمگاه مجاهدانی است که هر چند دست چپ خود را در راه عشق باخته‌اند، اما باز هم بر عهدی که با ابوالفضل العباس بسته‌اند پایدارند و آمده‌اند تا دست راست را هم ببازند و «و‌الله ان قطعتم یمینی...» بسرایند.
ای زائر حرم عشق، بدینجا سفر کن و چون به این حریم که وادی مقدس عشق و ایثار است رسی، نعلین از پای بیرون کن و با احترام بر قدمگاه مجاهدان راه خدا بوسه زن و هر جا که شهیدی بر خاک افتاده است نمازی بگزار؛ شاید که پروردگار متعال به مقامی که آنان در پیشگاه ذوالجلالش دارند رحم آورد و تو را نیز به ضیافت عنداللهی بپذیرد.
شهید سید مرتضی آوینی
