بسم رب الشهدا و الصديقين

بايد بدانيم که اسلام و اين انقلاب از خون شهيدان است که پايدار است و شهيد و شهادت چيزي نيست که زمان آنرا نيست و نابود کند. شهيد آويني يک سخن بسيار زيبايي دارد که مي­گويد: ما خيال مي­کنيم شهدا رفته­اند و ما باقي مانده­ايم، در حاليکه شهدا هستند و اين زمان است که ما را با خود برده است...براستي که چنين است. شهدا را بايد شناخت، چرا که شهيد با خود فرهنگ شهادت مي­آورد. آنقدر به زندگي روزمره خودمان مشغول شده­ايم، آنقدر از فطرت واقعي خودمان فاصله گرفته­ايم و آنقدر سر در حيوانيت خودمان فرو برده­ايم که گاه برايمان غريب مي­نمايد که بچه سيزده ساله­اي نارنجک به خود ببند و به زير تانک دشمن برود. آنقدر از انسانيت دور شده­ايم که وقتي مي­گويند بسيجي شب عمليات چهره­اش شاداب­تر از هر موقع و نوراني­تر از هر موقع بوده است برايمان غريب مي­آيد که عجب اينها که بودند ديگر؟؟! بي ادبي را به آنجا مي­رسانيم که مي­گوييم کسايي که رفتند شهيد شدند از صداي حاج صادق خوششون اومده بود...آنقدر بي شرم مي­شويم که يادمان مي­رود خدايي هم در اين نزديکي است و ملکوتي شدن را با ترکش خوردن اشتباه مي­گيريم.و زنهار! اين غفلتي که من و تو را در خود گرفته است، ظلمات قيامت است.ما را چه شده است؟وقت آن نشده است که کمي به خود بياييم؟کمي تفکر کنيم؟آخر تا کي غفلت؟تا کي مي­خواهيم در اين تاريکي باقي بمانيم؟رفقا هر چقدر که از شهيدان و فرهنگ شهادت فاصله بگيريم بايد بدانيم که در خود پرستي غرق شده­ايم، بي آنکه خودمان با خبر باشيم. ما بايد به راه شهيدان اقتدا کنيم و آستين همت بالا بزنيم در شناختن هر چه بيشتر شهيدان، در شناختن فلسفه شهادت و در شناختن فرهنگ شهادت و وارد کردن آن در زندگي روزمريمان.بسيجي همان است که تنها براي رضاي خدا به جبهه نبرد حق و باطل مي­رود و در اين راه از جان و مال خود با رضايت کامل مي­گذرد. تا شهادت راهي به جز از خود عبور کردن نيست. کساني که در اين راه به جلو مي­روند همان­ها هستند که اميرالمومنين در زمان خودشان اشتياق ديدارشان را داشت. همانها هستند که کمر همت بسته­اند تا در راه دفاع از ارزشهاي اسلامي و تحقق حکومت مهدي موعود تمامي وجودشان را قرباني کنند بي هيچ چشم­داشتي. همانها هستند که اگر روي مين والمري مي­روند و تا مغز استخوانشان ذوب مي­شود اما فريادي بر نمي­آورند تا مبادا عمليات لو برود. همانها هستند که در هنگام شهادت با لب تشنه، ارباب تشنه لب خود را صدا مي­زنند. بسيجي را يک فرهنگ بدانيم، نه صرفا يک اسم. براي شناختن ارزش شهيدان ما فاصله بسيار زيادي داريم. شهيدان را تنها شهيدان مي­شناسند و تا شهادت راهي به جز از خود عبور کردن نيست...