اون قدر خسته شده بودم كه ديگه حتي يك لحظه هم قادر به نشستن تو اتوبوس نبودم تنفس برام مشكل بود ، گرسنه بودم، فكر مي‏كنم اگه 1 دقيقه ديگه تو اتوبوس مي‏موندم به عنوان شهيد تابع اسمم روي برگخ‏هاي تاريخ ثبت مي‏شد براي همين تا اتوبوس ايستاد پريدم پايين هنوز پام به زمين دوكوهه نرسيده بود كه يكي از مسئولين گفت: به خواهر‏ها بگيد پياده نشوند من هم گفتم چشم و دوري در كوچه علي چپ زدم و به يكي از بچه‏ها كه جلوي در بود گفتم بگو خواهران پياده نشوند و خودم خيلي سريع از بين اتوبوس‏ها كه دودشون قدرت تنفس را از آدم سلب مي‏كرد گذشتم و به يك جاي خوش‏ آب و هوا رسيدم نمي‏دونم چند ساعت در اين دنيا نبودم اما وقتي به خودم اومدم ديدم جلوي سلف دوكوهه هستم.

كلمه سلف براي من همواره پيام‏آور خوشبختي است ، داشتم بال در‏مي‏آردم جوياي غذا كه شديم گفتن قورمه سبزيه اون قدر خوشحال بودم كه سر بر خاك دوكوهه سجده شكر به جا آوردم؛

به قيافه‏اش نمي‏اومد قورمه سبزي باشه اخبار رسيده حاكي بود از اينكه روز قبل به چمنهاي دو كوهه سر و ساماني داده‏اند؛

سر رو كه بالا مي‏گرفتي مي‏تونستي ديوار نوشته‏هاي جذابي رو ببيني: پرخوري موجب مرض است؛ رزمنده‏هاي عزيز اول دور نان؛ روزه بگيريد تا سالم بمانيد. مگه ديگه غذا از گلوي ما پايين رفت هر چي تلاش كردم نتونستم حتي يك قاشق هم بخورم! ( به گفته بچه‏هاي همسفر من تنها كسي بودم كه ظرف غذام خاليه خالي شد!!)

خلاصه كه اون شب فهميدم توي جبهه رياضت كشيدن يعني چي؟!!!

رفته بودم سفري سمت ديار شهدا

كه طوافي بكنم گرد مزار شهدا

به اميدي كه دل خسته هوايي بخورد

متبرك شود از گرد و غبار شهدا

آخرين خط وصاياي دل من اين است

كه به خاكم بسپاريد كنار شهدا . . .

مخلص بچه‏هاي گروه مجاهد هم هستيم

خدا قوت!

ان شاء الله اگه شهدا بطلبن امسال مهمونشون هستيم